ΔΙΗΓΗΜΑ: "ΣΩΜΑ ΜΕ ΣΩΜΑ", ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣ

"ΣΩΜΑ ΜΕ ΣΩΜΑ"



ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣ
(Συνέχεια από το πρώτο) 

Παρατηρούσα τη γραμμή του αυστηρού πηγουνιού του. Το πρόσωπό του είχε εμφανείς γωνίες, ενώ από τα βλέφαρα του προεξείχαν σκούρες βλεφαρίδες.

“Δεν είχα καταλάβει ποτέ ότι τα μάτια σου χρυσίζουν.”

Μου χαμογέλασε πλατιά και μου ένευσε να χωθώ στην αγκαλιά του. Τύλιξε τα χέρια του γύρω από τη γυμνή μέση μου και με κοίταξε έντονα.

“Είμαι χρυσό παιδί για αυτό.”

Γέλασα δυνατά και τον χτύπησα ελαφρά στο στέρνο.

“Άλλη μια τέτοια ατάκα να πεις και έχω φύγει.”

“Θα σε προλάβω.”

“Είμαι πιο ευκίνητη από εσένα.”

“Νόμιζα ότι σου αρέσε να αισθάνεσαι αβοήθητη.”

Με αυτά τα λόγια άρχισε να χαϊδεύει το στήθος μου και να παίζει με τις θηλές μου.

Αναστέναξα βαθιά και έσφιξα τα χέρια μου γύρω από το λαιμό του.

“Κάτι είπες πριν λίγη ώρα και θέλω να μου πεις αν το εννοούσες.”

Άνοιξα διάπλατα τα μάτια μου και προσπάθησα να κρατήσω τους ώμους του με σκοπό να ανέβω από πάνω του. Εκείνος, αν και με άφησε, δέσμευσε τους γοφούς μου και τους τοποθέτησε ακριβώς πάνω από το πέος του χωρίς να μπει μέσα μου.

“Λίγο πριν κάνουμε έρωτα είπες ότι με είχες ερωτευτεί. Έλεγες αλήθεια;”

Σταμάτησε να πειράζει τα στήθη μου και κατέβασε σιγά σιγά τα χέρια του προς τον κόλπο μου.

“Απάντησε μου, Μόϊρα. Το εννοούσες;”

Όσο χαμήλωνε το χέρι του, τόσο περισσότερο αισθανόμουν ένα κύμα ζέστης να εξαπλώνεται σε όλο μου το σώμα.

“Τι νόημα έχει;”

Τοποθέτησε ένα δάχτυλο στο εσωτερικό μου και πίεσε ελαφρά την κλειτορίδα μου.

Βόγγηξα και τέντωσα το κεφάλι μου προς τα πίσω. Ανεπαίσθητα, άρχισα να κουνιέμαι μόνη μου ενώ εκείνος έμπηξε δυο ακόμη δάχτυλα. Με δεξιοτεχνία και γρήγορες κινήσεις έπαιζε και πείραζε τον κόλπο μου, κάνοντας με να ζαλίζομαι από ηδονή.

“Για μένα έχει.”

Ένιωθα τον κόσμο να γυρίζει γύρω μου. Λίγα δευτερόλεπτα ακόμα και θα έφτανα στην κορύφωση.

“Κράτα με,” ψιθύρισα με έναν αναστεναγμό.

Όμως, ο Κριστόφ τράβηξε τα δάχτυλα του απότομα και στερέωσε τα χέρια του στη μέση μου σταματώντας τον ρυθμό μου.

“Τι έκανες; Ήμουν έτοιμη να--”

“Δεν πρόκεται να σε άφηνα. Δεν μου είπες ακόμη.”

Θύμωσα και προσπάθησα να τον χαστουκίσω. Έπιασε το χέρι μου στον άερα και με έφερε σε σημείο πνοής από το πρόσωπό του.

“Είσαι ερωτευμένη μαζί μου, ναι ή όχι;”

Εκείνος επέμενε και εγώ ήθελα να σηκωθώ και να φύγω, να τρέξω μακριά και να ξεχάσω ότι είχε γίνει την τελευταία ώρα μεταξύ μας. Έπρεπε να πληρώσει για ό,τι είχε κάνει, έπρεπε να πάρω την εκδίκηση μου, έπρεπε να τιμήσω το όνομα της και έπρεπε να ακολουθήσω το σχέδιο του Άλλου.

Όμως, δεν μπορούσα να ζω μέσα στο ψέμα. Ηττημένη αναγκάστηκα να παραδεχτώ κάτι σε αυτόν και ειδικά στον εαυτό μου, κάτι που δεν τολμούσα εδώ και καιρό.

“Ναι, είμαι.”

Το κράτημα του χαλάρωσε και ένιωσα την καρδιά του να χτυπάει πιο δυνατά, έτσι όπως είχα ξαπλώσει ολόκληρη πάνω του. Χαμογέλασε τόσο όμορφα, τόσο γαλήνια και ειλικρινά-- θα ορκιζόμουν ότι εκείνη η στιγμή ήταν η πιο ευτυχισμένη στιγμή που είχα βιώσει τα τελευταία χρόνια.

“Γιατί μου έκανες δύσκολη τη ζωή τόσο καιρό;”

“Επειδή δεν ήθελα να περάσουμε τα όρια.”

“Μωρό μου, τα είχαμε περάσει από την στιγμή που έριξες την ασπίδα σου, εκείνο το βράδυ στη Βουδαπέστη, τότε που μου είπες ότι ήμουν ο μοναδικός άνδρας που σε προκαλούσε και σου άρεσε.”

Κοκκίνησα από ντροπή, μιας και όντως, εκείνη τη νύχτα είχαμε ολοκληρώσει την αποστολή στην Ουγγαρία και είχα πιει λίγο παραπάνω απ'ό,τι έπρεπε.

“Και εσύ;”

“Τι εγώ;”

“Πως αισθάνεσαι για εμένα;”

“Αντί να αναρωτιέσαι αυτό, γιατί δεν με ρωτάς που θα αισθανόμουν αν δεν σε είχα γνωρίσει; Μου άλλαξες την ζωή και δεν θα έπαιρνα πίσω καμία στιγμή που έζησα μαζί σου. Ούτε τότε που σκότωσες τον Ισπανό εν ψυχρώ.”

“Με είπε διχασμένη προσωπικότητα και ότι ανήκω σε τρελοκομέιο.”

“Και πάλι, παραλίγο να χάσεις τη δουλειά σου.”

“Επέμενε ότι ανήκω στη κουζίνα και όχι στο πεδίο μάχης, όμως.”

“Πουθένα δεν ανήκεις εσύ. Μόνο σε εμένα.”

“Δεν μου αρέσει που με θεωρείς κτήμα σου.”

“Τρόπος του λέγειν.”

Με φίλησε ελαφρά και έκανε να σηκωθεί από το κρεβάτι.

“Πρέπει να ενημερώσουμε τον Κύριο Π. για το αδιέξοδο με τον Πολωνό. Δεν γίνεται να συνεχίσουμε την αποστολή αν εξαφανίζεται συνεχώς κάτω από τη μύτη μας. Υπάρχει χαφιές και μόνο ο κύριος Π. μπορεί να βρει ποιος είναι.”

Τον τράβηξα δυνατά και τον κάθησα ξανά δίπλα μου.

“Μετά, δεν σε έχω χορτάσει ακόμα.”

Σηκώθηκα και προχώρησα με τα γόνατα μου προς το μέρος του.

“Είναι μετά να μην σε ερωτευτώ;”

Γύρισε προς το μέρος μου και καθήσαμε αντικρυστά, με τα πόδια μας τυλιγμένα γύρω από το σώμα του καθενός. Ανέβηκα πάνω του και άρχισα να τον φιλάω παθιασμένα και αργά.

Δεν μπορούσα να αρνηθώ τα συναισθήματα μου. Ήταν ο μόνος που με είχε κάνει να ανοιχτώ και να νιώσω τόσο δυνατά συναισθήματα, ήταν ο μόνος με τον οποίο ένιωθα ολοκληρωμένη. Δεν ήταν απλά έρωτας, ήταν πόθος και λαγνεία μαζί, ήταν ανάγκη να τον νιώθω πάνω μου και να του μιλάω, να τον αγγίζω και να τον παρακολουθώ, να τον έχω δίπλα μου και να αισθάνομαι την παρουσία του κοντά μου. Με είχε υπνωτίσει αυτό το εγωιστικό πλάσμα τόσο πολύ, που ευχόμουν να μην είχα ξεκινήσει τη συνεργασία μας με σκοπό να τον σκοτώσω.

Ξαφνικά έφερε τα χείλη μου στη γραμμή του λαιμού μου και άνοιξα τα μάτια μου. Πάνω στην ένταση της στιγμής, παρατήρησα πως ακριβώς απέναντι από εμένα υπήρχε ένα περίστροφο, ενώ δίπλα του κειτόταν ο σουγιάς που μου είχε αφαιρέσει στην αυλή. Έκανε το λάθος να τα τοποθετήσει στο κομοδίνο του, και τώρα ήταν στο χέρι μου αν θα πραγματοποιούσα το αρχικό μου σχέδιο.

Όση ώρα ο Κριστόφ με φιλούσε και έπαιζε με το στήθος μου, όση ώρα αναστέναζα από τα καυτά ίχνη της γλώσσας του πάνω μου, παρατηρούσα τα δύο αυτά αντικείμενα. Τώρα ήταν η ευκαιρία, τώρα που δεν θα ήξερε από που θα του ερχόταν. Ήταν η υπόσχεση που είχα δώσει πέντε χρόνια πριν, πάνω από το μαρμάρινο μνήμα της, με δάκρυα στα μάτια και ένα μίσος να καίει τα σωθικά μου.

Πώς γινόταν να διαλέξω ανάμεσα σε εκείνη και τον Κριστόφ; Την είχα χάσει εδώ και τόσα χρόνια και ποτέ δεν θα την ξεχνούσα, όμως ο Κριστόφ αποτελούσε πια ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου. Ένα κομμάτι που μου υπενθύμιζε πως και εγώ έχω δικαίωμα στην αγάπη και τον έρωτα. Δικαίωμα σε πάθη και λάθη. Χωρίς να με βαραίνει μια υπόσχεση που έδωσα πάνω στο θυμό μου.

Πως μπορείς να το λες αυτό για την αδερφή σου; Πως μπορείς να την βάζεις στην άκρη για τον άνδρα που τη σκότωσε;

Εκείνη τι στιγμή ο Κριστόφ μπήκε με δύναμη μέσα μου και όλος αυτός ο φόβος και η αγωνία συσσωρεύτηκαν και αντήχησαν στο δωμάτιο σε έναν βροντερό αναστεναγμό. Γρήγορα φτάσαμε σε οργασμό και για μια ακόμη φορά έπεσα εξουθενωμένη στην αγκαλιά του.

“Με γκρατζούνισες.”

“Αν δεν βγήκε αίμα, τότε δεν το ήθελα.”

Χαμογέλασε και έφερε λίγες τούφες πίσω από το αυτί μου.

“Τι έγινε; Δεν έκανα κάτι καλά; Είσαι σκεπτική.”

Σηκώθηκα αμίλητη από το κρεβάτι και φόρεσα το φουστάνι μου. Προχώρησα προς τη κουζίνα και έβαλα ένα ποτήρι νερό να συνέλθω. Με ακολούθησε γρήγορα και στη διαδρομή φόρεσε το σκούρο τζιν του.

“Μόϊρα, τι έχεις; Τι έκανα;”

Κατάπια γενναιόδωρα τρεις γουλιές παγωμένου νερού και μαζεύοντας όση δυναμή μου είχε απομείνει τον αντίκρυσα και πίεσα τον εαυτό μου να του πω όλη την αλήθεια.

“Που ήσουν τη νύχτα της 23ης Οκτώβριου πέντε χρόνια πριν;”

(Augustine)