Replace

Tuesday 10 May 2016

ΣΩΜΑ ΜΕ ΣΩΜΑ "ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΧΟΡΟΣ", ΜΕΡΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟ

ΣΩΜΑ ΜΕ ΣΩΜΑ
ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΧΟΡΟΣ


ΜΕΡΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟ




 “Μόιρα, ένα λεπτό. Ο Χόρχε μου είπε ότι οι βόμβες που άφησε δεν φτάνουν για όλο το σπίτι και ότι πρέπει να είμαστε κάπου στα δέκα μέτρα για να τις ενεργοποιήσουμε. Το μαλακισμένο με δούλεψε κανονικά και--”
Η ταραγμένη φωνή του έκρουξε σαν δυνατή καμπάνα και χωρίς να γυρίσω προς το μέρος του, απάντησα μονότονα.
“Πολύ καλά. Αν τοποθετήσουμε τις βόμβες στα κατάλληλα σημεία, τότε τα μέρη που δεν θα είναι καλωδιωμένα θα καταρρέψουν και αυτά στη συνέχεια. Σαν ντόμινο.”
“Είναι μια τεράστια έπαυλη και δεν έχουμε αρκετές για να--”
“Θα ανατινάξουμε μόνο το δωμάτιο του και την κεντρική σκάλα. Ευχαριστημένος κύριε Μένσικαφ;”
Με έπιασε από το χέρι και με έστρεψε προς το μέρος του. Μπορούσε να δει ότι έκλαιγα καθόλη την διάρκεια που μιλούσαμε – τα μάτια μου ήταν πρησμένα και η μάσκαρα έτρεχε σε όλο της το μεγαλείο κάτω από αυτά-- ενώ μάταια προσπαθούσα να ξεκολλήσω την ηλίθια περούκα από το κεφάλι μου.
“Άσε με να σε βοηθήσω.”
Δεν ήθελα να με αγγίζει. Όχι μετά από όσα έγιναν λεπτά πριν. Δεν ήθελα τα χέρια του πάνω μου, με είχε απογοητεύσει σαν συνεργό και άνθρωπο. Τραβήχτηκα λίγο με το που ένιωσα τα χέρια του στα μαλλιά μου, αλλά τον άφησα. Έβγαλε την περούκα με λίγη προσπάθεια και τοποθέτησε το χέρι του στο μάγουλο μου.
“Μόιρα, δεν ξέρω αν θα μπορέσεις ποτέ να με συγχωρέσεις. Φταίω και δεν μπορώ να καταλάβω τι πέρασες. Δεν--”
“Θα ενεργοποιήσω εγώ τις βόμβες. Αποσυντόνισε τον Περμιάκαφ. Και κύριε Μένσικαφ, χάρηκα που δουλέψαμε μαζί για τόσα χρόνια. Όμως, κάνατε το μεγαλύτερο λάθος και δεν φυλάξατε τα νώτα του συναδέλφου σας στο πεδίο της μάχης. Με το πέρας της αποστολής, οι δρόμοι μας θα χωρίσουν.”
Η φωνή που έβγαινε από μέσα μου ακούστηκε ξενική και διαφορετική. Κανένα συναίσθημα, καμία μετάνοια. Σαν αυτόματο, του ανακοίνωνα ότι θα χωρίζαμε για πάντα και δεν θα τον έβλεπα ποτέ ξανά. Και εκείνος, παρέμεινε εμβρόντητος μπροστά μου.
“Θα σε δω στο δωμάτιο του; Για το τελευταίο αντίο;”
Όσο και να τον αγαπούσα, όσο και να τον ήθελα δίπλα μου, δεν θα μπορούσα ποτέ να του συγχωρήσω το σημερινό. Και να σκεφτείς ότι σκεφτόμουν να του πω σύντομα πως--
“Ναι, θα τα πούμε εκεί.”


Τα κάτω πάτωμα της έπαυλης, χωρισμένο σε μικρά δωμάτια για το υπηρετικό προσωπικό, ήταν σκοτεινό και κρύο. Αν όλα πήγαιναν όπως τα είχε συμφωνήσει ο Κριστόφ με τον Χόρχε, οι μόνοι που θα μας ήταν εμπόδιο στο σημερινό, θα ήταν οι άντρες στο δωμάτιο ελέγχου και όσοι φυλούσαν τον Περμιάκαφ γύρω από το δωμάτιο του. Αυτούς θα τους αναλάμβανε ο Κριστόφ με τους τρεις άντρες που μας είχε υποσχεθεί ο Χόρχε σαν παραπάνω βοήθεια. Εγώ θα συνεργαζόμουν με την κοπέλα που θα με περίμενε έξω από την τελευταία πόρτα του κεντρικού διαδρόμου αυτού του πατώματος.
Προχωρούσα αργά και αφουγκραζόμουν κάθε ήχο γύρω μου. Όλα φαίνονταν ήρεμα και ασφαλή, παρόλα αυτά ο πόνος στην κοιλιά και το στομάχι μου, όπως και τα πρησμένα πόδια μου θα αποτελούσαν εμπόδιο αν θα έπρεπε να αντιμετωπίσω παραπάνω από δύο άτομα σε μάχη σώμα με σώμα.
Ξαφνικά άκουσα ελαφρά γυναικεία βήματα και έστριψα απότομα, με τα δύο μου μαχαίρια σε αμυντική θέση. Η σκιά σταμάτησε και σήκωσε αυτόματα τα χέρια της.
“Ο Χόρχε μου είπε ότι έχεις πολύ καλή ακοή.”
“Είσαι η τύπισσα που θα με βοηθήσει με τον Περμιάκαφ;”
“Ναι, είμαι η Μαριάννα. Ο πατέρας μου με τον Αλεξέι και τον Ντίμα είναι με τον Κριστόφ και αυτή τη στιγμή οδεύουν προς το δωμάτιο ελέγχου. Αφού φροντίσουν όσους είναι εκεί θα πάνε στο δωμάτιο του. Εμείς, υποθέτω, αναλαμβάνουμε τις βόμβες.”
“Ακριβώς, και ας το κάνουμε γρήγορα γιατί δεν θα έχουμε πολύ χρόνο μέχρι να καταλάβει ο Περμιάκαφ ότι κάτι πάει στραβά.”
Η Μαριάννα βγήκε από τις σκιές και κατάφερα να δω πως ήταν πολύ νεώτερη από όσο ακουγόταν, με βαμμένα πράσινα μαλλιά και πράσινα μάτια. Ήταν αρκετά λεπτεπίλεπτη και πιο κοντή από εμένα, ενώ διάφορα δαχτυλίδια και βραχιόλια κοσμούσαν τα δυο της χέρια.
Μου παρέδωσε έναν σάκο και υπέθεσα ότι ήταν τα πυρομαχικά που έπρεπε να τοποθετήσω εγώ.
“Κοίτα να δεις, φαίνεσαι κομπλέ τύπισσα αλλά λίγο σακατεμένη. Θα ήθελα να σε βοηθήσω με τις βόμβες και τα λοιπά, όμως ο Χόρχε με ειδοποίησε πριν λίγο ότι πρέπει να είσαι σε αρκετά κοντινή απόσταση για να τις ενεργοποιήσεις οπότε--”
“Καταλαβαίνω. Σε ευχαριστώ και καλή συνέχεια.”
Προφανώς και δεν θα μοιραζόμασταν την δουλειά. Οι δώδεκα χιλιάδες που έδωσε ο Κριστόφ στον Ισπανό δεν έφταναν μάλλον για κάτι παραπάνω.
Ο Κριστόφ. Είναι καλά τώρα;
“Εμ, είσαι καλά; Ζαλίστηκες;”
Η Μαριάννα έτρεξε δίπλα μου και με έπιασε από την μέση ενώ εγώ στερέωσα το καταπονημένο μου σώμα στον τοίχο.
“Ας πούμε έφαγα περισσότερες από μια-δυο μπουνιές εκεί έξω.”
Έπιασα ανεπαίσθητα την κοιλιά μου και ένιωσα το αίμα από κάποια πληγή στην περιοχή να ματώνει λίγα τα δάχτυλα μου.
“Απλά προσπάθησε να μην μπλέξεις παραπάνω. Καλή τύχη.”
Η Μαριάννα έφυγε και καθώς προχωρούσε, τα βραχιόλια και τα κοντά τακούνια της έσπαγαν την απόλυτη σιγή στον χώρο.
Και πάλι μόνη λοιπόν. Θα έπρεπε να το συνηθίσω. Να το συνηθίσω πριν να ήταν αργά. 

No comments:

Post a Comment