Replace

Tuesday 17 May 2016

ΣΩΜΑ ΜΕ ΣΩΜΑ, "ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΧΟΡΟΣ", ΜΕΡΟΣ ΠΕΜΠΤΟ

ΣΩΜΑ ΜΕ ΣΩΜΑ

"ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΧΟΡΟΣ"


ΜΕΡΟΣ ΠΕΜΠΤΟ



 “Πάει και ο τελευταίος. Σειρά έχει το αφεντικό, λοιπόν.”
Ο Νταβίντο προχώρησε προς την κεντρική σκάλα, ενώ σκούπιζε το ματωμένο μαχαίρι του στο λευκό του πουκάμισο. Οι άλλοι δύο, ένας Αλεξέι και ένας άλλος ρώσος, τον ακολούθησαν. Εγώ έμεινα να κοιτάζω το σκηνικό-- τους πέντε κατακρεουργημένους άντρες από μια ομάδα ψυχοπαθών, και ένιωσα το κεφάλι μου να βαραίνει και τα μάτια μου να κλείνουν. Με είχε κουράσει όλο αυτό, με είχε κουράσει αυτή η ιστορία για εκδίκηση. Ήταν λάθος μου να συνεχίσω να κυνηγάω τον κύριο Π. Ήταν λάθος μου που την έμπλεξα. Ήταν λάθος μου που δεν κράτησα τα πράγματα όπως ήταν πριν, όταν εκείνη και εγώ είχαμε αφήσει αυτή τη ζωή. Όταν τολμούσαμε να κάνουμε όνειρα για ένα μέλλον χωρίς βία και συμβόλαια θανάτου.


Είμαστε κακοί άνθρωποι Κριστόφ.”
Επειδή σκοτώναμε κόσμο;”
Επειδή το απολαμβάναμε. Θα έπρεπε να μας κλείσουν σε ψυχιατρείο.”
Εκείνη μούτρωσε και έκρυψε το πρόσωπό της πίσω από τα μαλλιά της. Συνέχιζα να χαϊδεύω το γυμνό της σώμα, θαυμάζοντας την λακκούβα στον ώμο της. Ήταν η λακκούβα που ήθελα να φιλάω κάθε στιγμή της ημέρας.
Κριστόφ, έχω μετανιώσει για όλα. Δεν έπρεπε να σε ακολουθούσα ξανά. Και εγώ ζήτησα εκδίκηση, όπως και εσύ με τον Περμιάκαφ τώρα, και δες που κατέληξα. Να δολοφόνησω τον αδερφό σου--”
Μην ανοίξουμε πάλι αυτή την συζήτηση. Θυμάσαι πόσο καιρό κάναμε να το ξεπεράσουμε. Μαζί.”
Αναστέναξε και το όμορφο στήθος της ανασηκώθηκε αρμονικά.
Δεν νομίζω ότι υπάρχει άλλη γυναίκα για εμένα, εκτός από εσένα.”
Δεν νομίζω να μου λες μπούρδες.”
Η Μόιρα γέλασε και φαντάστηκα να της δίνω την ψυχή μου κομματιασμένη και εκείνη να την κρύβει και να την κρατάει σαν πολύτιμο φυλαχτό δίπλα στην καρδιά της.
Θέλω να σου κάνω πολλά παιδιά. Και αν μας έκλειναν σε ψυχιατρείο όπως λες, δεν θα μπορούσαμε να τα κάνουμε.”
Και σε τι κόσμο θα τα φέρουμε; Δεν θέλω να μάθουν για το παρελθόν μας. Ποτέ.”
Άρα σκέφτεσαι να γεννήσεις τα παιδιά μου;”
Τα παιδιά ΣΟΥ; Και ναι, εδώ και πολύ καιρό.”
Την τσίμπησα ελαφρά στην μύτη και συνοφρυώθηκε.
Θα μου χαρίσεις μια κόρη που να σου μοιάζει;”
Θέλεις να έχεις δύο Μόιρες στο σπίτι;”
Σαν απάντηση, έπιασα το πρόσωπό της και το έφερα κοντά στο δικό μου. Την φίλησα και της έκανα ξανά γλυκό έρωτα ενώ ο ήλιος έπαιζε κρυφτό με τα σύννεφα.


Τι έγινε Μένσικαφ; Όλα καλά; Που είναι το κεφάλι σου;”
Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου και απάντησα με ένα μούγκρισμα στον χοντρό Νταβίντο.
Άντε, έλα να τελειώσουμε, να πάμε στο καλό.”
Ανεβήκαμε την κεντρική σκάλα και φτάσαμε λίγα μέτρα μακριά από το υπνοδωμάτιο του Περμιάκαφ.
Βλέπω πέντε τύπους απ'έξω. Υπολογίζω ότι κάπου στους δύο θα έχει μέσα. Οπότε διαλέξτε με ποιον θα τα βάλετε.”
Ο Νταβίντο δεν έμοιαζε για άνθρωπο που έδινε διαταγές, αλλά ήμουν τόσο στεναχωρημένος και εκνευρισμένος με τον εαυτό μου-- όπως και με το πείσμα της να μου φερθεί λες και ήμουν ξένος και να με παρατήσει με αυτόν τον τρόπο, λίγο πριν κατευθυνθεί προς τα κάτω δωμάτια της έπαυλης-- που δεν μπήκα καν στον κόπο να του την πω.
Δεν πάιζει να σε χωρίσει Κριστόφ. Ξέρετε καλά ότι δεν μπορείτε να ζήσετε ο ένας χωρίς τον άλλον.
Και πάλι, δεν μπορούσα να συγχωρέσω αυτό που της έκανα. Δεν μπορούσα να νιώσω όσα βίωσε, επειδή την πρόδωσα. Επειδή την πρόδωσα και το έκανα με τον πιο ηλίθιο τρόπο. Μου αξίζε να σαπίσω χωρίς να την έβλεπα ποτέ ξανά.
Μένσικαφ, αν είναι να είσαι αλλού, τότε ας ακυρώσουμε την αποστολή.”
Δεν είμαι αλλού φίλε μου, απλά έχουν συμβεί πολλά που δεν μπορείς να καταλάβεις.”
Ευτυχώς οι ψίθυροι μας δεν είχαν φτάσει στα αυτιά των μπράβων. Όμως, αν συνέχιζε έτσι ο μαλάκας ο Νταβίντο, θα τον μαχαίρωνα επιτόπου.
Η δικιά σου θα αναλάβει τις βόμβες και όλα θα πάνε καλά, μην ανησυχείς.”
Δεν είναι “δικιά μου” παλιομαλάκα και πρόσεχε το λεξιλόγιο σου.”
Ο Αλεξέι, ο πιο κοντός από τους πέντε, τοποθέτησε το χέρι του στο στήθος μου.
Ξεκόλλα Κριστόφ. Θίγεσαι εύκολα και δεν λέει. Συγκεντρώσου σε εμάς για λίγα λεπτά.”
Πήρα μια βαθιά ανάσα και σταμάτησα να σκέφτομαι το κεφάλι του χοντρού πάνω σε μια χρυσή πιατέλα. Μια ακόμα δικαιολογία χρειαζόμουν, ας μου την έδινε.
Αν τρέξουμε όλοι και πέσουμε πάνω τους, κάποιος θα ξεφύγει και θα προλάβει να μπει στο δωμάτιο.”
Έχει δίκιο ο Κριστόφ. Εγώ με τον Αλεξέι και τον Νταβίντο θα αναλάβουμε τους πέντε στο διάδρομο. Ο Κριστόφ θα βρει ευκαιρία να μπει μέσα να αναλάβεις τους υπόλοιπους. Ούτως ή αλλώς, η δουλειά μας τελειώνει εδώ. Μετά από τους μπράβους την κάνουμε. Είσαι μόνος σου.”
Ο Ρώσος που δεν θυμόμουν το όνομα του, Ντίμα ή Ντέμιαν ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων, έφυγε μπροστά μαζί με τους υπόλοιπους και εγώ ακολούθησα όσο πιο αθόρυβα μπορούσα.
Ο πρώτος μπράβος μας είδε και όρμησε χωρίς δεύτερη σκέψη στον Νταβίντο-- ο τελευταίος τον έριξε κάτω με μια μπουνιά, ενώ οι άλλοι δύο όρμηξαν με μαχαίρια στους εναπομείναντες τέσσερις.
Βρήκα την ευκαιρία και γλίστρησα στο δωμάτιο του Περμιάκαφ. Προσπάθησα να βρω τον διακόπτη, μιας και το φως του φεγγαριού ήταν λιγοστό, αλλά το μόνο που βρήκα ήταν κομμένα καλώδια.
Γεια σου Κριστόφ. Μπορεις να καθήσεις στην καρέκλα στη μέση του δωματίου; Σε περίμενα.”


Ωραία, πες ότι σου κάνω κόρη. Πως θα την βγάλουμε;”
Τι θέμα έχεις με το όνομα;”
Απλά, θέλω να ξέρω. Αν είχαμε μια κόρη, τι όνομα θα της δίναμε;”
Διέσχισα το δωμάτιο και κάθησα δίπλα της, στον μικρό κόκκινο καναπέ του σαλονιού.
Θα ήθελα κάτι που να ακούγεται ωραία. Κάτι εύηχο. Και κάτι που να αποπνέει δυναμισμό. Σαν το δικό σου.”
Χαμογέλασε και συνέχισε να γλύφει την γενναιόδωρη κουταλιά παγωτού με γεύση φράουλα από το κεσεδάκι που είχε τοποθετήσει στα πόδια της.
Αλήθεια θες να κάνουμε οικογένεια;”
Ποιος ο λόγος να σου πω ψέματα; Και γιατί σε έχει πιάσει τέτοια ανασφάλεια; Εδώ και μέρες με ρωτάς το ίδιο πράγμα. Φοβάσαι ότι δεν θα επιβιώσουμε από τον Περμιάκαφ και--”
Με διέκοψε τοποθετώντας το παγωμένο κουτάλι στα χείλη μου.
Απλά, μπορεί να μην θες τόσο να κάνουμε οικογένεια. Ή, να συμβεί κάτι και να με αφήσεις μόνη.”
Σαν τι να συμβεί;”
Περίμενα να μου πεις ότι ΔΕΝ θα με αφήσεις μόνη, όχι να ρωτήσεις κάτι τέτοιο.”
Την έφερα στο στέρνο μου και χάιδεψα τις σκούρες μπούκλες της.
Ξέρεις ήδη την απάντηση σε αυτό που ζητάς. Μένοντας μαζί σου, έχω μάθει όλο τον κόσμο από την αρχή. Δεν θα το άλλαζα για τίποτα. Και ναι, θα σου κάνω παιδιά και θα δεις πόσο καλή μαμά θα γίνεις.”
Ποιος θα τα μάθει αυτοάμυνα;”
Γελάσαμε και οι δύο και έκλεψα λίγες κουταλιές από το πάγωτό της.


Η φωνή του, πάγωσε το αίμα μου. Βρέθηκα να προχωράω προς την μοναδική καρέκλα, και ίσως το μοναδικό έπιπλο σε όλο το δωμάτιο.
Ξέρω ότι οι άντρες σου έχουν σαπίσει στο ξύλο τους δικούς μου και ξέρω τι έγινε έξω. Ειλικρινά πίστευες ότι δεν θα το καταλάβαινα; Με υποτιμάς. Ήθελα να γίνουν όλα έτσι, νόμιζες ότι θα σας ήταν τόσο εύκολο να μπείτε σε προσωπικό μου χώρο;”


~Augustine

No comments:

Post a Comment