Replace

Friday 27 May 2016

ΣΩΜΑ ΜΕ ΣΩΜΑ "ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΧΟΡΟΣ", ΜΕΡΟΣ ΕΒΔΟΜΟ


ΣΩΜΑ ΜΕ ΣΩΜΑ


ΜΕΡΟΣ ΕΒΔΟΜΟ



Όση ώρα τσακωνόμασταν, προσπαθούσα να φροντίσω την πληγή του.
Κριστόφ, ξέρω ότι δεν με θες δίπλα σου τώρα, αλλά δεν σου μοιάζω. Ποτέ δεν θα άφηνα τον συνεργάτη μου μόνο του. Οι βόμβες είναι έτοιμες. Μέσα σε δέκα λεπτά, πρέπει να σε βγάλω έξω, να σε φτάσω σε ένα ασφαλές σημείο και να γυρίσω μόνη να της ενεργοποιήσω. Για αυτό κάτσε ήσυχα. ”
Γιατί τον σκότωσες; Ήταν δικός μου. Και ήθελα να μάθω όσα δεν μου έλεγε.”
Αναστέναξα δυνατά και προσπάθησα να κρύψω τα μάτια μου από το βλέμμα του.
Επειδή δεν σου είπα ότι είχα έρθει να τον δω; Για αυτό μου φωνάζεις τόση ώρα; Ναι ήρθα. Γιατί ήθελα να τον παρακαλέσω να φύγει από τις ζωές μας.”
Από πότε εσύ παρακαλάς;”
Από τότε που σε ερωτεύτηκα. Είπα, μην κουνιέσαι.”
Μετάνιωσα που του απάντησα τόσο αυθόρμητα. Μίλησε το συναίσθημα και όχι η λογική μου. Έπρεπε να φύγουμε από εδώ και να αφήσουμε πίσω τον Περμιάκαφ και ό,τι μας συνέδεε με αυτόν. 
Γιατί δεν με κοιτάς στα μάτια; Απάντησε μου Μόιρα. Γιατί με αποφεύγεις;”
Οι βόμβες θα--”
Ποσώς με ενδιαφέρει για το αν θα ζήσω ή θα πεθάνω. Θέλω να μάθω την αλήθεια. Και θέλω να την ακούσω από εσένα.”
Απομακρύνθηκα από εκεί που βρισκόταν-- ήταν καθισμένος στο πάτωμα και πίεζε με το πανί που του είχα δώσει, την πληγή στο στέρνο του-- και δάγκωσα τα χείλη μου. Μου ζητούσε εξηγήσεις, εξηγήσεις που δεν ήθελα ούτε εγώ η ίδια να ακούσω.
“Μη... μη μου το ζητάς αυτό.”
Τα μάτια του Κριστόφ άστραψαν στο σκοτάδι και προσπάθησε να σταθεί αλλά χωρίς επιτυχία. Τον πλησίασα αυθόρμητα αλλά σήκωσε το χέρι του να μείνω μακριά του.
Δεν θέλω ψεύτρες στη ζωή μου. Δεν θέλω γυναίκες σαν εσένα. Που μου κρύβουν μυστικά. Μπορεί να είμαι τόσα Μόιρα, αλλά ψεύτης δεν είμαι. Το ξέρεις καλά. Σε αντίθεση με εσένα που από την πρώτη στιγμή με πλησίασες χρησιμοποιώντας ψέματα.”
Αυτή η ανάμνηση έμπηξε το μαχαίρι των ενοχών περισσότερο στην καρδιά μου. Επειδή ακόμα του κρατούσα πολλά, δεν του είχα πει άλλα τόσα και φοβόμουν ότι αν τα αποκάλυπτα δεν θα ήθελε να με ξαναδεί ποτέ. Ναι, η λογική μου ήθελε να τον χωρίσω , η καρδιά μου όμως έλεγε άλλα. Γιατί όσο φταίει και αυτός, άλλο τόσο φταίω και εγώ. Και ακόμα περισσότερο.
Πόσο θα μπορούσες να με μισήσεις;”
Μόιρα, αν δεν μου πεις--”
Πόσο θα μπορούσες να με μισήσεις;”
Νόμιζα ότι είχα αποδείξει ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να το κάνω αυτό.”
Χαμογέλασε λυπημένα και τον πλησίασα.
Ξέρεις ότι δεν σε έχω συγχωρήσει για πριν;”
Ναι.”
Ξέρεις ότι με πλήγωσες πολύ;”
Και αυτό το ξέρω.”
Ξέρεις ότι –ίσως-- να αντέδρασα υπερβολικά;”
Χαμογέλασε και μου κράτησε το χέρι.
Πάντα το κάνεις.”
Ωραία. Αυτό δεν ήταν συγγνώμη για πριν, απλά συζήτηση, να ξέρεις. ”
Του ξέφυγε ένα γελάκι και κουρασμένα απαίτησε να του πω την αλήθεια.
Κριστόφ, αν μετά από αυτό δεν θες να μου μιλήσεις, θα το σεβαστώ. Όμως, δεν μπορώ άλλο να κρύβομαι πίσω από το δάχτυλό μου. Δεν θέλω να σε χάσω και το παραδέχομαι, άσχετα με τα όσα έλεγα πριν, αλλά δεν είναι δίκαιο να μην ξέρεις όσα συμβαίνουν και έχουν άμεση σχέση με εσένα.
Δεν στα έχω πει όλα. Δεν σου εκμυστηριεύτηκα ποτέ πράγματα για την ζωή μου, πριν σε γνωρίσω. Και θα δεις, ότι αυτή η ζωή, με στοιχειώνει ακόμα και σήμερα.
Και για να απαντήσω στην απορία που έχει σχηματιστεί στα μάτια σου: ναι, γνώριζα ότι ο αδερφός σου βρισκόταν σε κώμα και δεν ήταν νεκρός. Ναι, για αυτό επισκέφθηκα τον Περμιάκαφ. Αλλά η ιστορία πάει χρόνια πίσω.
Προτού σε γνωρίσω, δυο χρόνια πριν δολοφονηθεί η αδερφή μου, τράκαρα καταλάθος το αυτοκίνητο ενός τύπου, ενός άντρα που τελικά έγινε η πρώτη μου σχέση. Δεν κράτησε πολύ όλο αυτό, περίπου πέντε μήνες, αλλά ήταν ο πρώτος με τον οποίο αποφάσισα να προχωρήσω σεξουαλικά και ο πρώτος που με είχε ενθουσιάσει τόσο. Άσχετα αν στο τέλος δεν μιλήσαμε ποτέ ξανά. Το όνομα του ήταν Αντριέι.”
Εκείνη τη στιγμή τα μάτια του Κριστόφ έμοιασαν να σκουρένουν απότομα. Το πρόσωπό του χλώμιασε και τα χέρια του άρχισαν να τρέμουν. Φοβήθηκα την αντίδραση του, επειδή ήξερα ότι φταίω. Ποτέ δεν ήμουν αρκετά ικανή να αντιμετωπίσω τους δαίμονες μου, πάντα ξέφευγα.
Είμαστε μαζί πέντε χρόνια και σε γνωρίζω έξι, και μου λες ότι ο πρώτος σου έρωτας ήταν ο.... αδερφός μου; Η πρώτη σου σεξουαλική... εμπειρία;"
Το στόμα του έτρεμε και δεν με κοιτούσε στα μάτια πια. Σχημάτισε μια γροθιά με το δεξί του χέρι και χτύπησε κάτω το πάτωμα.
Γιατί, γαμώτο, γιατί να μην μου το είχες πει τόσο καιρό! Γιατί να είσαι τόσο διπρόσωπη, γιατί! Τόσα ψέματα, τα αξίζω; Εκείνη τη νύχτα που με ανέκρινες για τον Αντριέι και την παρέα του, εκείνη τη νύχτα που άλλαξε τα πάντα μεταξύ μας, γιατί δεν μου το είπες; Άν μου το έλεγες τότε, δεν θα είχαμε φτάσει σε αυτό το σημείο που βρισκόμαστε τώρα. Αν από την αρχή ήσουν αληθινή δεν θα--”
“Θες να σου απαντήσω για την περίοδο που σχεδίαζα να σε σκοτώσω, ή μετά που κατάλαβα ότι σε ερωτεύτηκα;”
Μιλούσα σιγά και ήρεμα, δεν είχα παραπάνω φωνή να βγάλω. Ο Κριστόφ καθόταν κάπως ανορθόδοξα στο ένα του γόνατο, μιας και το άλλο ήταν πληγωμένο. Εγώ καθόμουν ανακούρκουδα και απέναντι του, σε ασφαλή απόσταση, παίζοντας με τα δάχτυλα μου και τρώγωντας τα νύχια μου. Άρχισα να κλαίω σιγανά.
Θέλω να μου πεις τι άλλο μου κρύβεις.”
Η φωνή του, απότομη και αυστηρή, με ώθησε να τον κοιτάξω στα μάτια. Σκουπίζοντας το πρόσωπό μου, συνέχισα την ιστορία μου. Την πιο αληθινή ιστορία που του είχα πει ποτέ.
Κατάλαβα αργότερα ότι με τον αδερφό σου δεν είχαμε ποτέ κάτι το ιδιαίτερο. Απλά με είχε ενθουσιάσει. Μπορεί να ήταν δύο χρόνια μικρότερος από εμένα, αλλά ήμουν άβγαλτη και αθώα τότε. Η έξαψη που μου δημιουργούσε κάθε φορά που με μάθαινε κάτι καινούργιο ήταν αρκετή για να με κάνει να νομίζω ότι ήμουν ερωτευμένη μαζί του. Είμασταν μαζί μερικούς μήνες και αφού με έριξε στο κρεβάτι, μετά άρχισε να με γράφει και δεν μου μιλούσε όπως πριν. Τελικά με παράτησε χωρίς να μου δώσει ποτέ εξηγήσεις. Άργησα να το ξεπεράσω, αλλά τα κατάφερα.
Όταν έμαθα ότι την αδερφή μου την είχε σκοτώσει, σοδομίσει και βιάσει η παρέα του αδερφού σου μαζί με εκείνον, δεν ήξερα πως να αντιδράσω. Ο άνθρωπος που κάποτε σήμαινε πολλά για εμένα, μου είχε πάρει την αδερφή μου. Και όταν τους βρήκα και ξεκίνησα να τους καθαρίζω έναν-έναν, όταν έφτασα σε αυτόν, δεν τα κατάφερα. Δεν τον σκότωσα-- ήμουν δειλή. Δεν ξέρω αν τον αγαπούσα τότε, απλά θόλωσα και δεν μπορούσα να το κάνω. Ναι, τον σακάτεψα, ναι το πρόσωπό του ήταν σχεδόν κατεστραμμένο, αλλά δεν τον αποτέλειωσα.
Από την πρώτη στιγμή γνώριζα ότι ο Περμιάκαφ τον είχει πάει κάπου μακριά για να τον φροντίσει, αλλά δεν ήξερα ακριβώς που. Από την πρώτη στιγμή γνώριζα ότι είσασταν αδέρφια. Και αυτό μου έδινε ένα θανατηφόρο κίνητρο: να ολοκληρώσω με εσένα αυτό που δεν κατάφερα με εκείνον. Μιας και δεν μπορούσα να τον μισήσω, και ας είχε δολοφονήσει την αδερφή μου τόσο βίαια και άδικα. Έτσι, επικεντρώθηκα στο να μισήσω εσένα.
Ήμουν τόσο αποφασισμένη στην αρχή. Αλλά κάτι το γέλιο σου, κάτι ο τρόπος σου όταν μου έκανες κοπλιμέντα, κάτι στο πονηρό βλέμμα σου κάθε φορά που έφερνες νέα κοπέλα στο σπίτι που τότε μοιραζόμασταν, κάτι στον τρόπο που με προκαλούσες κάθε ώρα και στιγμή... Σύντομα συνειδητοποιήσα ότι δεν θα μπορούσα να το κάνω. Θα προσπαθούσα αλλά δεν θα μπορούσα. Με κρατούσες από το πιο ευαίσθητο σημείο μου: την καρδιά μου.
Τα υπόλοιπα τα ξέρεις. Την νύχτα που κάναμε πρώτη φορά έρωτα, αισθάνθηκα τόσο ηλίθια που πίστεψα έστω και για μια στιγμή ότι θα μπορούσα να σε τιμωρήσω για κάτι που έκανε ο αδερφός σου. Και αισθάνθηκα τόσο άσχημα που δεν σε είχα γνωρίσει πριν. Που δεν είχα γνωρίσει εσένα, αντί για τον Αντριέι. Που έπρεπε να γνωριστούμε με αυτό τον τρόπο, ακροβατώντας και οι δύο σε ένα σκοινί έτοιμο να κοπεί στα δύο. 
Δεν σου είπα ποτέ ότι είχα κάποια προϊστορία με τον αδερφό σου γιατί φοβόμουν ότι θα σε χάσω. Δεν σου είπα ποτέ ότι γνώριζα ότι ήταν ζωντανός επειδή είχες κάνει τόσο κόπο να τον ξεχάσεις. Οι νεκροί πρεπει να μένουν νεκροί.
Δεν σου είπα για αυτόν όταν έμαθα ότι τα πήγαινε καλύτερα στην κλινική που νοσηλευόταν πριν ένα χρόνο γιατί θα έπρεπε να έρθω αντιμέτωπη με τον χειρότερο μου φόβο. Να σε χάσω.
Δεν ήθελα να σε χάσω. Αλλά ήξερα πόσο άδικο ήταν για σένα. Ήμουν τόσο διχασμένη και δεν σου άξιζε η συμπεριφορά μου, Κριστόφ. Το ξέρω και μακάρι να μπορούσα να σου ζητάω συγγνώμη μέχρι να ματώσει το στόμα μου. Αυτό το ψέμα κοιμόταν μαζί μας κάθε βράδυ. Είχε σάρκα και οστά και ήταν έτοιμο να μας κατασπαράξει.
Σκέφτηκα να σε αφήσω, να φύγω μακριά. Πως μπορούσα να σε ωθήσω σε μια τέτοια επιλογή; Να διαλέξεις ανάμεσα σε εμένα ή τον αδερφό σου; Ποια ήμουν τελοσπάντων;
Ο Περμιάκαφ με είχε πάρει τηλέφωνο και μου είχε πει ότι θα στα αποκάλυπτε όλα. Με ενημέρωσε ότι ξύπνησε ο αδερφός σου-- έτσι το έμαθα-- και με απείλησε ότι θα σου πει όσα σου έκρυβα. Έτσι τον συνάντησα και προσπάθησα να τον εκλογικεύσω. 
Δεν κατάλαβα ακριβώς την τρέλα που είχε με σένα. Κάτι για μια υπόσχεση σε μια γυναίκα μου είχε πει. Μια γυναίκα που ήταν κοντά και στους δυό σας. Αλλά ήταν αποφασισμένος να με εκθέσει.
Η συζήτηση δεν είχε διέξοδο. Έφυγα στα πρώτα δέκα λεπτά. Παρόλα αυτά, δεν με πήρε τηλέφωνο ξανά. 
Σκέφτηκα πολύ τα λάθη μου εκείνη την περίοδο. Τελικά, αποφάσισα να σου πω τα πάντα. Δεν μπορούσα να ζω με αυτό το βάρος. Και αν ήθελες να με ξεχάσεις για τον αδερφό σου, θα το δεχόμουν. Θα έφευγα εκείνη τη στιγμή γιατί σου είπα: ποια είμαι εγώ να σου βάλει μια τέτοια επιλογή;
Παρόλα αυτά, κάτι συνέβει και δεν μπόρεσα ποτέ να εκπληρώσω αυτή μου την βούληση. Δεν σκέφτομαι πλέον μόνο για εμένα. Δεν ξέρω ποιο θα ήταν το πιο εγωιστικό από όλα: το ότι δεν σου έλεγα για τον αδερφό σου τόσο καιρό, ή το ότι ήμουν έτοιμη να φύγω αν το ήθελες, παίρνοντας το παιδί μας μακριά σου;
Αλλά να, τουλάχιστον τώρα τα ξέρεις όλα. Εφτά λεπτά πριν εκραγούν τα πάντα, μαζί με εμάς. ”

Κοίταξα έξω από το παράθυρο, το κρυμμένο από τα σύννεφα μισοφέγγαρο και αναστέναξα βαθιά. Άκουσα αργά συρσίματα και τον ένιωσα να στέκεται σε όλο του το ύψος από πίσω μου. Με γράπωσε από το λαιμό και με αυτή τη κίνηση και μόνο, με κόλλησε πάνω του. Κρατώντας αυτή του την λαβή, πέρασε το ελεύθερο χέρι του ξυστά από το στήθος μου και σταμάτησε χαμηλά στην κοιλιά μου. 

~Augustine

No comments:

Post a Comment